สถานที่ท่องเที่ยวในนครนิวยอร์กที่คุ้นเคยและแปลกประหลาดฉากที่อาร์โนลด์จับภาพขณะทำหน้าบูดบึ้งและมักจะใช้ลิ้นดุน ยังสื่อถึงความรู้สึกอ่อนโยนอีกด้วย ในงานหนึ่งที่จะเข้าร่วมการแสดง ผู้หญิงคนหนึ่งโพสท่าเซลฟี่กับเครื่องดื่มมะพร้าวต่อหน้าหัวหน้าตำรวจ ทารกหัวลากถือป้ายที่อ่านว่า “ชีวิตมีจุดมุ่งหมายหรือไม่” และอีกอย่างหนึ่ง ผู้หญิงคนหนึ่งอวดงูสัตว์เลี้ยงของเธอด้วยท่าทางแห่งชัยชนะ ฉากต่างๆ ตลก
ไม่สงบ และสวยงาม ทั้งหมดนี้อยู่ในระดับที่เท่าเทียมกัน
เขาอธิบายถึงช่องว่างระหว่างการถ่ายทำว่า “เหมือนกับระดับเคมีในสมองที่เข้มข้นของการตกหลุมรัก”เมื่อการแสดงจะเปิดขึ้นเร็วๆ นี้ อาร์โนลด์ยังคงสงสัยโลกศิลปะและพื้นที่จัดแสดง ส่วนหนึ่งเพราะเขาเชื่อว่ามันไม่เหมาะที่จะทำให้เมืองนี้กลายเป็นอมตะซึ่งเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา อาร์โนลด์พูดถึงงานของเขาอย่างมั่นใจ เมื่อถูกถามว่ารายการพูดถึงอะไร เขาหยิบยกเรื่องราวของคาร์ล เซแกนและแอน ดรูยานคู่หู
ของเขาที่ปล่อยแผ่นเสียงทองคำขึ้นสู่อวกาศ
เพื่อให้สิ่งมีชีวิตนอกโลกสามารถค้นพบมันได้“ พวกเขา ‘อยู่ในความรัก’ ที่บ้าคลั่ง ตัดสินใจบันทึกจังหวะชีวิตในช่วงที่อยู่ในช่วงกำลังมีความรัก แปลงเป็นเสียง อัดเป็นแผ่นเสียงทองคำเพื่อถ่ายทำขึ้นสู่อวกาศ” ช่างภาพกล่าว “โรแมนติกมาก ไม่จำเป็นต้องเป็นที่สุด แต่โดยท่าทางแล้ว นี่มันสุดยอดของมนุษย์ชัดๆ อารมณ์ความรู้สึกนั่นคือการแสดงผ่านรายการ ฉันกำลังพยายามสร้างฟอสซิลอารมณ์นี้”“ ฉันไม่ได้อยู่ใน
ภารกิจถ่ายภาพ” เขาบอกฉันในภายหลัง “ฉันมีประสบการณ์
แบบมนุษย์ที่ฉันพยายามไม่แม้แต่จะจับภาพ—ฉันแค่อยากจะมีมัน ”หนึ่งในไม่กี่ส่วนของพิพิธภัณฑ์ที่ไม่ได้รับการเปลี่ยนแปลงระหว่างการปรับปรุงคือสวนประติมากรรม และการเดินชมสวนในวันที่อากาศแจ่มใสในเดือนตุลาคมแบบนี้ก็ถือเป็นเรื่องดี ยังคงมีประติมากรรมที่จำเป็นซึ่งเป็นที่ชื่นชอบด้วยเหตุผลที่ถูกต้อง ตัวอย่างเช่น ผลงานของ Matisse, Rodin และ Picasso เป็นต้น หวังว่าภัณฑารักษ์จะเปลี่ยน
ส่วนนี้ของคอลเลกชั่นบ่อยเท่าที่พวกเขาสัญญาว่าจะทำชั้นบน
โดยนำค่าคอมมิชชั่นและการได้มาซึ่งงานใหม่ของผู้หญิงและศิลปินผิวสีด้านล่าง มองไปรอบๆ ชั้นสองของ MoMA ซึ่งจัดแสดงผลงานตั้งแต่ช่วงปี 1970 ถึงปัจจุบัน และสวนประติมากรรม ในส่วนที่สามของชุดภาพถ่ายของARTnews ที่อุทิศให้กับการกลับมาเปิดใหม่ของ MoMA ดูตอนที่ 1ดูที่ชั้น 5 และตอนที่ 2ดูที่ชั้น 4แม้ว่า Spalletti จะไม่เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวางในสหรัฐอเมริกา (เขาไม่มีการแสดงเดี่ยวใน
นิวยอร์กมากว่าสามทศวรรษแล้ว) เขาได้รับการพิจารณา
ว่ามีความสำคัญต่อการพัฒนาศิลปะร่วมสมัยของอิตาลี ในปี 2014 งานของเขาได้รับการจัดแสดงย้อนหลัง 3 ส่วนในสถาบันที่มีชื่อเสียงที่สุดของอิตาลี 3 แห่ง ได้แก่ MAXXI ในกรุงโรม พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัย Museo d’Arte Contemporanea Donnaregina ในเนเปิลส์ และ Galleria di Arte Moderna ในเมืองตูริน เขาถูกรวมอยู่ใน Italian Pavilion ในปี 1997 ที่ Venice Biennale และยังได้แสดงใน
